Ik ben reisbegeleider…sort of… maar in de gebruikelijke zin van het woord.
Je wilt met mij nog niet naar Maastricht. Ik zou ons onderweg hopeloos laten verdwalen, de sleutel van de B&B kwijt raken en de plaatselijke maffiabaas, na zijn pensioen neergestreken in gastvrij Limburg, tegen de haren in strijken omdat ik heel per ongeluk een piepklein krasje op zijn BMW maak als ik langs fiets en app tegelijk.
Ik ben -zeg maar– ervaringsdeskundige op het gebied van door het leven struikelen.
En daar komt precies mijn reisbegeleiderschap vandaan.
Een poosje samen op lopen. Navigating through life.
Ik zeg struikelen omdat dat vaak zo voelde. Of eigenlijk dacht ik vooral dat anderen dat zo zagen, of zien.
Standvastig één bepaalde koers varen staat niet op mijn talentenlijstje.
Lang voelde ik me adrift. Meegevoerd door wind en stroming had ik het gevoel nergens heen te gaan.
Tot ik me realiseerde -en daar heb ik pak ‘m beet 37 jaar over gedaan- dat varen zonder koers ook een koers kan zijn.
De mooiste momenten, bijzondere ontmoetingen en exotische bestemmingen vind je soms juist als je van het pad af dwaalt.
Begrijp me niet verkeerd. Mijn levensmotto is niet doelloos ronddobberen (alhoewel ik dan natuurlijk wel gered wordt door Jack Sparrow op wie ik stiekem een beetje verliefd ben) maar ik denk wel dat het goed zou zijn als we de uitgestippelde koers los kunnen laten, buiten vastomlijnde kaders kunnen bewegen en de vrijheid hebben ons mee te laten voeren naar bestemming onbekend.
