‘s Nachts stormde het vreselijk en ‘s ochtends kwam ik.
Op 20 november 1982 in Groningen.
Tot mijn 10de woonden we in de stad aan het plantsoen. Veel groen en ruimte om buiten te spelen. Daarna verhuisden we naar een dorp en wilde ik een paard.
Na een tijd lang het paard van de buurman verzorgd te hebben, kreeg ik mijn zin.
Een pony en ik noemde haar Aminca.
Dat was het begin van een lange paarden ‘carriere’.
Daar waar de paarden zo vanzelfsprekend waren, was mijn schoolcarriere op z’n zachtst gezegd nogal …eh… turbulent.
Ik had veel moeite met de regels en structuur van het naar school gaan.
Leren was geen probleem, maar dan wel op mijn eigen manier.
Nadat ik -tegen ieders verwachting- toch mijn havo diploma haalde, ben ik eerst communicatie en daarna psychologie gaan studeren.
Hoewel beide studies een stukje invulden van waar ik naar op zoek was, zat het niet in mijn hart.
Dat kwam toen ik me bezig ging houden met Parelli Natural Horsemanship.
Parelli is een natuurlijke manier van paardentraining. In de communicatie tussen mens en paard wordt gebruik gemaakt van de communicatie principes die paarden onderling gebruiken.
In deze studie kwam voor mij alles samen.
De liefde voor het paard en de fascinatie voor gedrag en communicatie (van mens en paard).
Ik ging naar Amerika om Parelli instructeur te worden.
In de afgelopen jaren heb ik veel tijd doorgebracht met Linda Parelli.
Ik was nog niet zo heel lang instructeur toen ze mij onder haar hoede nam.
Zij heeft ongelofelijk veel betekend in mijn ontwikkeling als instructeur maar meer nog in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ze stelde haar kennis en ervaring beschikbaar zonder dat op te dringen.
Altijd was er de vrijheid om de dingen op mijn eigen manier te doen.
Ze liet me leren. Met vallen en opstaan, maar altijd veilig.
Als mentor houdt ze me scherp en prikkelt ze mijn ontwikkeling.
Ze inspireert en confronteert.
Maar is er ook altijd als backup.
En -zoals dat gaat met mentors en studenten- kan ik haar nu op mijn beurt een beetje scherp houden door mijn visie met haar te delen.
In mijn werk als instructeur realiseerde ik me dat het paard weliswaar onderwerp van gesprek is, maar dat de eigenlijke conversatie vooral over onszelf gaat.
Wanneer je mensen wilt leren hoe ze op een natuurlijke manier met paarden kunnen communiceren, gaat het meer over mensen dan over paarden.
Het paard is een klankbord.
Datgene wat binnen in jou zit, zie je als reactie van het paard terug.
Langzaam maar zeker begon er in mijn lessen een verschuiving plaats te vinden.
Steeds vaker hadden we het over onderliggende gedragspatronen die de communicatie kleurden, dan over de training van het paard.
Zodoende kregen de lessen vooral een ‘persoonlijke coaching’ karakter.
Inmiddels zijn de paarden echt naar de achtergrond verdwenen. Qua werk dan, want ze huppelen hier nog altijd gezellig met z’n allen over het erf (sommigen met de nodige grijze haren).
Persoonlijke coaching heb ik verder opgepakt en ook in de business hoek ben ik te vinden. Dat klinkt veel stoerder dan het is, want business coaching gaat natuurlijk ook gewoon over mensen, communicatie en leiderschap. Alleen lijken de dynamieken en structuren soms wat complexer. Een beetje zoals ‘herd dynamics’ bij paarden eigenlijk 🙂
Niet alleen de coaching heeft vorm gekregen maar ook ben ik mijn schrijverij en toneelspelen gaan vormgeven. Verschillende schrijfopdrachten en theaterstukken verder en ik vind het heerlijk.
De (woord) artiest is wakker geworden! Wellicht straks nog eens een boek, een optreden in ‘Spoken Word Art’ of een mooie grote rol.