Als je heel goed keek, zag je het liggen. Verscholen achter de takken van een enorme lindeboom was nog net een klein stukje van het dak zichtbaar.
De pannen zo hier en daar wat scheef en in een van de muren zat een grote scheur.
Net zoals de oude vrouw, getekend door het leven maar nog fier rechtop.
Langzaam zocht ze haar weg door het dichtbegroeide struikgewas.
Bijna kon ze de boom aanraken. Met haar hand uitgestrekt om zachtjes de bast te strelen, zoals ze vroeger vaak gedaan had, bleef ze plotseling staan. Een geluid wat ze niet kon thuisbrengen deed haar aarzelen. Misschien was het een vogel geweest of een konijn.
Weer hoorde ze het, dichterbij deze keer.
Roerloos stond ze met gespitste oren te luisteren.
“Dat is lang geleden” zei een ietwat lijzige, zware stem achter haar.
Haar hart maakte een sprongetje en vlug draaide ze zich om.
De gigantische witte kat kwam achter de stapel brandhout vandaan.
Een grote glimlach verscheen op het gerimpelde gezicht van de oude vrouw en ze omhelsde de kat stevig.
“Ik heb je gemist” zei ze.
“Waarom heb je niks van je laten horen?” vroeg de witte kat.
“We hebben ons vreselijk veel zorgen gemaakt”.
“Ik weet het” fluisterde de oude vrouw, haar ogen nu vol met tranen.
“Kom” zei de kat, “ze wachten op je”
De witte kater duwde de takken van de enorme lindeboom opzij en met haar hand stevig in zijn vacht geklemd, stapten ze samen het gras op.
Viooltjes in alle kleuren van de regenboog verschenen aan haar voeten, eerder door het struikgewas aan het zicht onttrokken.
Kom binnenkort nog eens terug om te lezen hoe het verder gaat……….