‘s Nachts stormde het vreselijk en ‘s ochtends kwam ik.
Op 20 november 1982 in Groningen.
Tot mijn 10de woonden we in de stad aan het plantsoen. Veel groen en ruimte om buiten te spelen. Daarna verhuisden we naar een dorp en wilde ik een paard.
Na een tijd lang het paard van de buurman verzorgd te hebben, kreeg ik mijn zin.
Een pony en ik noemde haar Aminca.
Dat was het begin van een lange paarden ‘carriere’.
Daar waar de paarden zo vanzelfsprekend waren, was mijn schoolcarriere op z’n zachtst gezegd nogal …eh… turbulent.
Ik had veel moeite met de regels en structuur van het naar school gaan.
Leren was geen probleem, maar dan wel op mijn eigen manier.
Nadat ik -tegen ieders verwachting- toch mijn havo diploma haalde, ben ik eerst communicatie en daarna psychologie gaan studeren.
Hoewel beide studies een stukje invulden van waar ik naar op zoek was, zat het niet in mijn hart.
Dat kwam toen ik me bezig ging houden met Parelli Natural Horsemanship.
Parelli is een natuurlijke manier van paardentraining. In de communicatie tussen mens en paard wordt gebruik gemaakt van de communicatie principes die paarden onderling gebruiken.
In deze studie kwam voor mij alles samen.
De liefde voor het paard en de fascinatie voor gedrag en communicatie (van mens en paard).
Ik ging naar Amerika om Parelli instructeur te worden.
In de afgelopen jaren heb ik veel tijd doorgebracht met Linda Parelli.
Ik was nog niet zo heel lang instructeur toen ze mij onder haar hoede nam.
Zij heeft ongelofelijk veel betekend in mijn ontwikkeling als instructeur maar meer nog in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ze stelde haar kennis en ervaring beschikbaar zonder dat op te dringen.
Altijd was er de vrijheid om de dingen op mijn eigen manier te doen.
Ze liet me leren. Met vallen en opstaan, maar altijd veilig.
Als mentor houdt ze me scherp en prikkelt ze mijn ontwikkeling.
Ze inspireert en confronteerd.
Maar is er ook altijd als backup.
En -zoals dat gaat met mentors en studenten- kan ik haar nu op mijn beurt een beetje scherp houden door mijn visie met haar te delen.
In mijn werk als instructeur realiseerde ik me dat het paard weliswaar onderwerp van gesprek is, maar dat de eigenlijke conversatie vooral over onszelf gaat.
Wanneer je mensen wilt leren hoe ze op een natuurlijke manier met paarden kunnen communiceren, gaat het meer over mensen dan over paarden.
Het paard is een klankbord.
Datgene wat binnen in jou zit, zie je als reactie van het paard terug.
Langzaam maar zeker begon er in mijn lessen een verschuiving plaats te vinden.
Steeds vaker hadden we het over onderliggende gedragspatronen die de communicatie kleurden, dan over de training van het paard.
Zodoende kregen de lessen vooral een ‘persoonlijke coaching’ karakter.
Inmiddels heb ik een hoop ervaring opgedaan op het gebied van coaching en ben ik me als een dolle verder aan het verdiepen in verschillende coachingsstijlen en methodes.
Daarnaast heb ik zelf een aantal intensieve coachingstrajecten doorlopen.
Nog een beetje meer over mij…
Ik woon in Makkinga. In een heel oud boerderijtje.
Ons dak lekt een beetje en de ramen tochten.
Mijn favoriete plek in huis is voor onze houtkachel (vanwege die tochtende ramen…;)
In de zomer hangen we in de voortuin.
Daar moet je je overigens niet een aangeharkt gazonnetje bij voorstellen hoor.
Alles groeit bij ons kriskras door elkaar en in onze grote lindeboom wonen een miljoen bijen.
Onze pyreneese berghond uit Frankrijk graaft -zoals een echte Duitser op het strand- onder die boom een kuil. Daar ligt ze lekker koel.
Verder delen we ons huis met Kooka (onze bejaarde jack russel), twee katten, een kudde paarden (niet ín huis…) en in het bos naast ons huis wonen wilde wallabies (echt waar…google maar).
Ik ben geboren in 1982 en volgens de sterren Schorpioen.
Ik ben dol op eten, maar als ‘flexi’ vegan wel behoorlijk kieskeurig.
Verder ben ik gek op muziek en dansen.
Dat laatste doe ik bij een hele leuke dansschool in Groningen.
Ik heb een kast vol mooie kleding maar loop het liefst rond in mijn allerlelijkste, veel te grote, knalroze trainingsbroek.
Ik ben ‘bewust’ met uiterlijk bezig en heb een enorme lading make-up maar voel me ‘kaal’ eigenlijk het fijnst.
De verzameling schoenen op de plank doet vermoeden dat ik elke avond een feestje heb.
In werkelijkheid draag ik ze bijna nooit en vind ik het vooral leuk om er naar te kijken.
Eigenlijk ben ik nogal gewoon. Gewoon lekker ik. Gewoon zoals we allemaal zijn.
Maar dan, zoals iedereen, iets heel anders.