Dan kwam ze langs en fluisterde ze in m’n oor.
Nooit bleef ze lang genoeg om haar te begrijpen.
Ik wilde haar vangen, haar vorm geven en haar aan de wereld laten zien.
Eindeloze pogingen om haar bij me te houden, lieten me verder afdwalen.
Teleurstelling en twijfel, elke keer als ze uit het zicht verdween.
Ik liet het los.
De wens om haar in een hokje te stoppen. De wens om een passend, netjes afgewerkt en compleet plaatje te maken, wat ik aan de wereld zou kunnen presenteren.
En toen kwam ze. Zomaar ineens.
Beautiful Outcast.
Onaf, kwetsbaar en een beetje rauw.
Maar wel echt. En vrij.
Eindelijk mag ze op ‘papier’.
In het begin vast nog wat onsamenhangend en met wat schoonheidsfoutjes hier en daar, maar is dat niet juist wat het mooi maakt?
De inktvlekken op de bladzijden van oude dagboeken maakt dat ze tot leven komen.
Bij storm op zee, vlogen de inktpotten over tafel.
Op ondekkingsreizen naar verre landen werd perkament vies van modder en zand.
En de door tranen uitgeveegde woorden op een brief, laten je niet meer los.
Mijn reisverslag is niet zo heldhaftig of spannend of romantisch.
Soms is het klein en angstig en nauwelijks de moeite van het lezen waard.
Maar schatten vind je niet alleen op onbewoonde eilanden met donkere grotten en kannibalen in jungles.
Heel vaak zijn ze vinden juist op de gewoonste plekken van de wereld.
Ik zal ze met je delen, de schatten die ik vind. En ook de soms levensgevaarlijke avonturen die ik op weg naar die allergewoonste schatten beleef.
Het overleven van een willekeurige woensdagmiddag is voor sommigen namelijk een hachelijke onderneming.
Anyway…lees je mee? Ter vermaak of om je te helpen navigeren.
Of misschien wil je gewoon leuke tips over de lekkerste koffietentjes onderweg.